– pierwszy w Polsce harcmistrz – robotnik,
- Komendant Hufca Harcerzy w Drohobyczu - od jesieni 1939 r. komendant konspiracyjnej grupy harcerskiej,
- po przeszkoleniu w Budapeszcie - współorganizator i komendant ZWZ,
- Biały Kurier
Urodził się jako syn Władysława Michalskiego i Magdaleny z domu Staszkiewicz w 1905 r. w Stryszawie na Podhalu. Uczęszczał do szkoły ludowej w Sowlinach (k/ Limanowej). Po ukończeniu 3 klasy pracował w latach 1916–1927 jako robotnik w rafineriach w Limanowej, w Drohobyczu i w Ustrzykach Dolnych.
W styczniu 1928 r. powołany do służby wojskowej w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. Od 1932 r. był kontraktowym pracownikiem dowództwa korpusu X Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.
W 1934 r. ożenił się z Rozalią Milan, z którą miał dwoje dzieci: Tadeusza i Danutę. Mieszkali w Drohobyczu przy ul. Stryjskiej 157.
11 listopada 1937 r. został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi. Po klęsce wrześniowej 1939 r. został komendantem konspiracyjnej grupy harcerskiej, później ZWZ.
30 grudnia 1939 r. przeszedł na Węgry w grupie harcerskiej. Po przeszkoleniu w bazie „Romek” w Budapeszcie został skierowany do kraju jako komendant ZWZ w Drohobyczu. Jako Biały Kurier pomagał zagrożonym aresztowaniem w ucieczce na Węgry.
15 lutego 1940 r. został aresztowany w Siankach, po przekroczeniu granicy węgierskiej. Był więziony kolejno w: Stryju, Drohobyczu, Samborze i Kijowie. W trakcie przesłuchań milczał i nie wydał nikogo.
W dniach 12–16 maja 1941 r. był sądzony przed sądem wojennym w Kijowie w procesie grupy harcerskiej (19 osób), zwanej grupą Michalskiego. W trakcie rozprawy ze swadą odpowiadał na zarzuty. W ostatnim słowie wygłosił krótkie, płomienne przemówienie patriotyczne. Skazany na karę śmierci z par 54 pkt. 2 (powstanie zbrojne), pkt. 6 (szpiegostwo), pkt. 11 (kontrrewolucyjna działalność organizacyjna) Kodeksu Karnego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Wyrok wykonano po agresji Niemiec na Związek Radziecki – 22 czerwca 1941 r. Zwłoki pochowano prawdopodobnie w Bykowni.