1904 - 1995
Obrońca Lwowa i Powstaniec Śląski Urodził się w 1904 roku we Lwowie. Już jako dziesięciolatek wraz ze starszym bratem chodził na ćwiczenia drużyn Strzelca. 1 listopada 1918 roku, gdy Ukraińcy opanowali Lwów, był wśrod młodzieży broniącej miasta. Miał wtedy czternaście lat. Walczył m.in. w Ogrodzie Jezuickim.
W czerwcu 1920 roku w obliczu bolszewickiej nawały znów zgłosił się na ochotnika. Choć miał zaledwie szesnaście lat, szkolił starszych od siebie nowicjuszy. Brał udział w bitwie pod Zadwórzem, nazwanej polskimi Termopilami, gdzie garść straceńców powstrzymała konną armię Budionnego. Ranny dostał się do sowieckiej niewoli. Został wywieziony do obozu pracy przymusowej w Charkowie, skąd zdołał uciec. Pociągiem dotarł do Kijowa. Stamtąd wrócił do domu idąc prawie całą drogę pieszo, wzdłuż torów kolejowych.
Gdy wydobrzał - wraz z dwustuosobową grupą lwowskich ochotników wyruszył na Śląsk, by walczyć w trzecim powstaniu. Był członkiem załogi pociągu pancernego.
W okresie międzywojennym prowadził zakład zegarmistrzowski przy placu Akademickim we Lwowie. Dorabiał także jako fordanser w lwowskich lokalach.
W 1939 roku po raz czwarty w życiu wyruszył na wojnę. Znów dostał się do niewoli, ponownie z niej uciekł i wrócił do Lwowa. Kiedy miasto zostało zajęte przez Sowietów, zarabiał na życie jako tancerz w teatrze.
Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej został aresztowany przez gestapo za działalność konspiracyjną. Był więźniem obozów koncentracyjnych w Majdanku i Buchenwaldzie.
W 1945 roku trafił do Bytomia. Został choreografem spektakli, jakie w 1945 i 1946 roku wystawiane były przez Teatr Powszechny przy miejskim domu kultury. Współpracował także przy tworzeniu baletu Opery Śląskiej. Otwierzył również zakład zegarmistrzowski przy ul. Dworcowej, który istnieje do chwili obecnej.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim medalu Polonia Restituta.
Zmarł w lipcu 1995 roku. Jego imieniem nazwany jest plac w sąsiedztwie Komendy Miejskiej Policji w Bytomiu.